Η Πατρίδα Μας - Γεώργιος Δροσίνης

«Ξένε που μόνος κι έρημος

σε ξένους τόπους τρέχεις,

πες μου, ποιος είναι ὁ τόπος σου

και ποιά πατρίδα έχεις;»

«Τη μακρινή πατρίδα μου

πάντα ποθώ στα ξένα.

Εκεί τα χρόνια της ζωής

περνούν ευλογημένα.

Εκεί κι ὁ θάνατος γλυκός,

κι αφού κανείς πεθάνει,

έχει στο μνήμα του Σταυρό,

καντήλι και λιβάνι.

Στ' αγαπημένο μου χωριό

χαρές πάντα και γέλια,

στ᾿ αλώνια τραγουδιών φωνές

ξεφάντωμα στ᾿ αμπέλια.

Κι όταν χορεύει ἡ λεβεντιά

στης Πασχαλιάς τη μέρα,

βροντοκοπά το τύμπανο

και κελαηδεί ἡ φλογέρα.

Στη μακρινή Πατρίδα

έχει ευωδιὰ και χάρη

το ταπεινότερο δεντρί,

το πιο φτωχό χορτάρι.

Στους κλώνους της αμυγδαλιάς,

σμίγουν ανθοὶ και χιόνια

και φέρνουνε την άνοιξη

γοργά τα χελιδόνια.

Στων μαγεμένων της βουνών

τα μαρμαρένια πλάγια,

γλυκολαλούν οι πέρδικες

και κλαίει ἡ κουκουβάγια.

Ἡ ασημένια θάλασσα

μ᾿ αφρούς την περιζώνει

κι ὁ ουρανὸς με τ᾿ άστρα του

τη χρυσοστεφανώνει.

Τη μακρινή Πατρίδα μου,

πριν ἡ σκλαβιά πλακώσει,

τη δόξαζ᾿ ἡ παλληκαριά,

τη φώτιζεν ἡ γνώση.

Και τώρ᾿ απὸ τη μαύρη γη,

τη γη τη ματωμένη,

πρόβαλε πάλ᾿ ἡ ελευθεριά

σαν πρώτα αντρειωμένη».

«Φτάνει τη χώρα που μου λες,

τη γνώρισα, την είδα,

τη μακρινή Πατρίδα σου

έχω κι εγὼ Πατρίδα».

Γεώργιος Δροσίνης