Ερωτικός Λόγος - Γιώργος Σεφέρης

                                Α'

Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις

μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί

κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις

κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση

από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός

                                                                                    η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει

                                                                                    ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.

Πόσο Πολύ Σ’ Αγάπησα – Κατίνα Παϊζη

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

καλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά.

Απ’ τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης

καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά.

Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου.

Δεν έσταξε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό.

Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σου

και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό.

Το Παραμύθι Του Αδάκρυτου - Κωστής Παλαμάς

Άνοιξε στη Φαντασία κάποιο λαµπερόχρωµο όνειρο.

RENAN (Feuilles Détachées).

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παραλής κι είχε ένα αγόρι· 

και η µάνα του κι ο πατέρας πολύ τ᾽ αγαπούσαν· 

πήγε στο σκολειό· 

ό,τι στον κόσµο υπάρχει, όλα τά᾽µαθε.

(Αρχή ενός Ατσιγγάνικου Παραµυθιού).

Mal du Depart(Ιδανικός Κι Ανάξιος Εραστής)–Νίκος Καββαδίας

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφάξ

θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ, σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Σβήσε τα μάτια μου - Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Σβήσε τα μάτια μου

μπορώ να σε κοιτάζω,

τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα,

να σ’ ακούω μπορώ.

Χωρίς τα πόδια μου

μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,

και δίχως στόμα,

θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου,

θα σε σφιχταγκαλιάζω,

σαν να ήταν χέρια,

όμοια καλά, με την καρδιά.

Τα Λόγια Της Πλώρης - Το Βασιλόπουλο - Ανδρέας Καρκαβίτσας

Γεροντομπασμένος ο βασιλιάς του Λιβόρνου δεν έχει όρεξη για τιμές, δεν έχει χέρι για σκήπτρο. Σάρακας τα χρόνια τον ρίξανε στα γηρατειά, τα γηρατειά σαπίλα, του νέκρωσαν τις φιλοδοξίες. Χιόνι ρίχνει στον Όλυμπο! Άσπρα κάτασπρα τα μαλλιά, τρεμάμενα τα πόδια, στείρα ταφόπλακα η καρδιά. Η νέα ζωή πολυθόρυβη, μεγαλοφάνταστη, αντρειωμένη σκορπά τριγύρω του, φεύγει και χάνεται σαν γάργαρο νερό, που τρέχει κάτω από ρουπάκι κατάξερο. Πώς να την αισθανθεί και πού να την ακολουθήσει; Αδύνατο! Κράζει το γιο του, μονάκριβο βλαστό, παρακαλεί και λέγει του με σβησμένη φωνή, με θολωμένα μάτια:

- Καλέ μου και χρυσέ μου, έλα και πάρε τα. Ντύσου χλαμύδα το σιδεροπουκάμισο· βάλε το Στέμμα στεφάνι αγκαθερό· κράτει το Σκήπτρο κεντρί του έθνους σου, δέσποζε και κυβέρνα. Κυβέρνα σαν πατέρας και σα βασιλιάς.

Που Κρύφτηκες Πάλι; - Χάρης Γ.Μακρής

Μα που κρύφτηκες πάλι;

Κάποιο σύννεφο μου ‘πε

Πώς σε είδε ξανά να περνάς

Απ’ τα μέρη που σ’ είδα σαν τότε

Και μια φορά, σε όνειρο σ’ αντίκρισα

Να κρατάς ότι ποτέ μου, δεν είχα χάσει.

Μα που κρύφτηκες πάλι και που πας;

Κάποιας θάλασσας αρμύρα σε θυμήθηκε

Και μου είπε το φως, πως μακριά μου ξεχνάς

Κι αλλά τόσα πως θες

Μα δε τα ζητάς.

Αν Θέλεις Να Λέγεσαι Άνθρωπος - Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και

για το δίκαιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα

ματώσουν απ΄ τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

Ο Κήπος Της Αχαριστίας - Κώστας Καρυωτάκης

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος.

 Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία.

Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος.

Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα.

Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια.

Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών.

Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες.

Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.

Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Στη Γυναίκα Μου - Νικόλα Βαπτσάροφ

Θα ‘ναι φορές που θα ‘ρχομαι στον ύπνο σου

σαν επισκέπτης μακρινός που δεν τον καρτερείς…

Την πόρτα μας γι’ αυτό μη μανταλώνεις

κι έξω στο δρόμο μη μ’ αφήνεις – να χαρείς.

Θα μπαίνω αθόρυβα, θα κάθομαι αντικρύ σου,

στο σκότος θα καρφώνω τα μάτια στη μορφή σου

κι όταν το βλέμμα μου κοιτώντας σε χορτάσει

φιλώντας σε θα φεύγω το φως μη με προφτάσει.

Νικόλα Βαπτσάροφ

Τα Πάθη Της Βροχής - Κική Δημουλά

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο

σι, σι, σι.

Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,

ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός

άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση

μού’ μάθε για τους ήχους.

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Ιθάκη - Κ.Π. Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Αργοπεθαίνει - Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει

όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,

όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει

όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει

όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου

και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης

αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,

που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,

Η Μαρίνα Των Βράχων - Οδυσσέας Ελύτης

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη 

- Μα που γύριζες

Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο

Κι οι κόρες των  ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη 

της Χίμαιρας

Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!

Που είναι η γνώριμη  ανηφοριά  του  μικρού  Σεπτεμβρίου